Isang aklat na maputi ang isinulat; luha
Kaya wala kang mabasa kahit isa mang talata
Kinabisa at inisip mula sa ating pagkabata
Tumanda ka at nagkauban hindi mo pa naunawa.
Ang pag-ibig, isipin mo 'pag inisip nasa puso
'Pag pinuso, nasa isip kaya't di mo makuro.
Lapitan mo nang matagal ang pagsuyo'y maglalaho:
Lagyan mo at kay lunggkot, nanaghoy ang pagsuyo!
Ang pag-ibig na dakila'y ayaw nanag matagalan.
Parang lintik kung gumuhit sa pisngi ng kadiliman.
Ang halik na lubos-tindi, minsan lamang nahalikan,
At ang Ilog kung bumaha, tandaan mo't minsan lamang!
Ang pag-ibig kapag duwag ay payapa't walang agos,
Walang talon, walang baha, walang luha, walang lunos!
Ang Pag-ibig na matapang ay pusong inaanod.
Pati dangal, yama't dunong nilulunod sa pagirog!
Ang pag-ibig na buko na'y nakikinig pa sa aral,
Tandang di pa umiibig, nakikita pa ang ilaw,
Ngunit kapag nag-aalab pati mundo'y nalilimutan,
Iyan, ganyan ang pag-ibig, damdamin mo't puso lamang!
Kapag ika'y umuurong sa sakuna't sa panganib
Ay talagang maliwanag at buo ang iyong pagiisip;
Takot pa ang pag-ibig mo, hindi ka pa umiibig;
Pag umiibig pati hukay ay aariin mong langit!
Ang pag-ibig ay may mata, ang pag-ibig ay hindi bulag;
Ang marunong umibig, bawat sugat ay bulaklak
Ang pag-ibig ay masakim at ayaw ng kakabyak;
O, wala na kahit ano, o ibinigay mo ang lahat!
"Ako'y di makasulat at ang nanay ay nakabantay"
Asahan mo katoto ko di ka pa minamahal!
Ngunit kapag sumulat na sa ibabaw man ng hukay
Minamahal ka na niya nang higit sa kanyang buhay!
No comments:
Post a Comment