Hindi ko malilimutan ang araw na iyon. Ang araw kung kailang nabago ang puti at itim kong mundo. Ang araw kung kalian unang tumibok ang puso ko. Ang araw na nakilala ko si Kenneth.
Ako nga pala si Marie. Ikakasal ako ngayong araw na ito. Ngunit ang gusto ko ay bago ako ikasal ay masigurado ko ang aking puso na tama ang isasagot ko sa harap ng panginoon. Kung itatanong niyo kung paano humantong sa ganito, ikwekwento ko sa inyo. Nagsimula ang lahat ng ito sa isang araw na nagpabago ng buong buhay ko.
Simple lang naman ang buhay ko. Kumain, matulog, mag-aral ng mabuti at sumunod sa lahat ng gusto ng aking mga magulang. Masasabing isa ang pamilya naming sa pinakamagagaling pagdating sa negosyo. Matatalino at mababait ang aking mga magulang. Ibinibigay nila ang lahat sa ng aking gugustuhin ngunit talagang nararamdaman ko na may kulang. Hindi ako mahilig sa mararangyang bagay. Sabi ko nga, simple lang ang gusto ko at ganun ako. Ngunit nagbago ang lahat ng ito. Nagbago ng simulang umibig ako.
Unang araw ng pagpasok ko noon sa hayskul. Ang nasa isip ko lang noon ay kung paano mapapasaya ang aking mga magulang sa mga matataas na marka na maaari kong makuha. Simula bata naman ay mulat na ako sa moralidad ng tao dahil sa aking mga magulang. Parati nila sinasabi sa akin na kailangan gawin ko ang lahat para umunlad sa buhay.
Naligo ako at nagbihis. Pagkatapos ay kumain ako ng agahan. Sumakay ako sa aming sasakyan na naghatid sa akin sa eskwelehan. Wala kasi ang aking mga magulang sa bahay. Nagtratrabaho sila sa ibang bansa kaya ako lang ang amo sa bahay. Kung tutuusin ay pwede ako gumawa ng kalokohan ngunit dahil malaki ang respeto ko sa aking mga magulang ay hindi ko ito ginagawa. Pagbaba ko sa sasakyan ay pinagtitinginan ako ng mga tao. Hindi na nakakagulat ang ganitong pangyayari. Sa bagay ay kilala ang aming pamilya sa buong mundo sa mga produkto nito. Kami rin ang may-ari ng paaralan na pinapasukan ko. Sinalubong ako ng principal ng paaralan.
“Marie, maging Masaya sana ang pag-aaral mo dito.” sabi niya
Ngumiti lang ako sa kanya. Nilibot niya ako sa buong eskwelahan. Umalis rin agad siya kaya naiwan ako mag-isa. Habang naglalakad ako ay may nakabunguan ako. Isang hindi ko kilalang lalake.
“Naku! Sorry po Miss….” napahinto siya sa pagsasalita.
Tumingin siya sa akin ng matagal at namula ang kanyang mga pisngi. Para bang natulala siya ng saglit. Agad niyang binaling ang tingin.
“I-i-i-ikaw ba si Marie Sophia Valencia?” ang tanong niya
“Oo ako nga.” sagot ko.
“Pasensya ka na! Hindi kasi ako tumitingin sa dinadaanan ko.”sabi niya
“Ayos lang iyon ngunit ano ba ang iyong pangalan?”
“Ako nga pala si Br-r-r-rian Valdez. Sige mauna na ako Ms. Valencia.”
Nang umalis na siya ay kasabay nito ang pagtunog ng bell na hudyat ng flag ceremony sa gym. Habang nagflaflag ceremony ay tila bang parang isa akong artista na marami ang humahanga. Tinawag ng principal ang presidente ng student
council. Sa di-inaasahang pagkakataon ay napalingon ako sa kanya.
“Ako nga pala si Kenneth Luis Santiago.” pagpapakilala niya.
Maamo ang mukha niya. Malambing ang boses. Matangkad at may hitsura. Sa tingin ko rin ay matalino at mabait siya. Ngunit hindi nasagot ang tanong ko. Bakit ako napatingin sa kanya? Siya kasi ang unang lalake na napatingin ako.
Habang nagsasalita siya ay bumibilis ang tibok ng puso ko. Nagsisimulang magkulay rosas ang aking mga pisngi. Pagkatapos niya magsalita ay kumalma na ako.
Pagkatapos ng flag ceremony ay may lumapit sa kaing tatlong tao. Si Francis, Hannah at Joy.
“Ikaw si Marie db? Ang anak ng mayari ng paaralan na ito?” sabi ni Joy
“Oo nga. Ang dami mong litrato ditto sa loob ng paaralan. Hindi ko akalain na ang ganda ganda mo pala sa personal.” sabi ni Francis.
“Tumigil na nga kayo. Sana mag-enjoy ka dito aming munting prinsesa.” sabi ni Hannah
Natigil ako sa mga sinabi nilang tatlo.
“Anong klase nga pala ikaw nabibilang?” tanong ni Hannah
“1A ako.”
“Totoo nga ang bali-balita. Hindi ka lang maganda. Matalino pa.” sabi ni Joy
“Kami lahat ay kasama rin sa 1A. Sabay na tayo pumasok.” sabi ni Hannah
Sabay sabay kaming naglakad patungo sa aming silid-aralan. Hanggang doon ay pinagtitinginan pa rin ako.
“Alam mo sikat na sikat ka na dito.” sabi ni Francis
Napangiti lang ako sa kanya. Pumasok ang aming guro at pinagpakilala kaming lahat. Pagkatapos ay pinagsalita ang presidente naming sa harapan. Ikinagulat ko ito. Hindi ko inaasahan na siya iyon.
“Kailangan natin pumili ng class representative. Sino ang maisusuggest niyo?” sabi niya.
“Si Marie!” sabi ni Joy
“Oo nga!” sabi ng lahat.
Lumapit siya sa akin habang tumitingin sa aking mga mata.
Pabilis ng pabilis ang tibok ng puso ko habang lumalapit siya. Para bang natutunaw ako sa hindi ko malaman na dahilan. Ang ikinagulat ko pa ay ang magsimula siyang matulala at mamula ng tumitig sa aking mga mata.
“Ms. Valencia, ayos lang ba kung ikaw ang class representative?”
“Ayos lang naman.”
Tumalikod siya at bumalik sa harapan. Pagkatapos noon ay nagsimula na ang klase. Noong recess namin ay kasama ko sila Joy. Lumapit lang sa amin si Kenneth.
“Ms. Valencia…”
“Kenneth, pwede mo ako tawaging Marie.”
“Ma-m-m-m-arie….”
Namula ako nung sinabi niya iyon. Hindi ko akalain na mahihirapan siya sa pagbigkas ng pangalan ko. Tumawa sila Francis ng malakas.
“Ahem” sabi ni Hannah ng nakangiti
Hanggang uwian ay inaasar pa rin ako nila. Hindi ko na lang pinapansin ang mga sinasabi nila ngunit nagugulumihan din
sa pagmula ng mga pisngi ni Kenneth tuwing nakikita niya ako. Paglipas ng mga buwan ay mas lalong nagiging mailap si Kenneth sa akin. Hindi niya ako matitigan ng mabuti. Hindi niya rin magawang bigkasin ang pangalan ko. Kasabay nito ang pagiging magkaibigan naming ni Brian. Si Brian ang naging best friend ko. Isang araw nga ay naguusap kami tungkol kay Kenneth.
“Baka may gusto sayo!” panunukso niya sa akin.
“Ui hindi naman siguro…”
“Asus…halatang halata naman eh.”
“Brian..”
“Ui nagseselos ako ah..”
Unting katahimikan ang biglang sumapaw sa pagbibiro niya.
“Joke! Ahaha sige na balik ka na sa klase niyo.”
Pagbalik ko sa klase ay nakita ko si Kenneth.
“Nasaan ang iba nating mga kaklase Kenneth?”
“Nasa gym.”
“Kenneth..”
“Marie..”
Nagulat ako sa ekspresyon ng kanyang mukha. Namumula ito. Sobrang namumula. Lumapit siya sa akin. Gusto kong umalis noon. Tatakbo na sana ako nang bigla niya hawakan ang aking kamay. Niyakap niya ako patalikod.
“Marie..”
Bigla akong namula. Bumilis ang tibok ng puso ko. Natigil ako sa pag-alis.
“Marie..hindi ko na kaya pigilin to….may gusto akong aminin sayo..”
Mas lalo lang bumilis ang tibok ng puso ko sa mga salitang binitawan niya.
“Marie..pinilit ko naman pigilin…pero wala talaga…sobrang mahal na mahal talaga kita.”
Para bang natameme ako sa sinabi niya. Hindi ko aasahan na totoo, na totoo ang sinasabi ng lahat tungkol sa kanya.
“Marie…una pa lng kita Makita…minahal na kita…ngunit hindi ko alam kung bakit.”
“Kenneth…”
Nabigla siya ng nagsalita ako. Natigil siya sa pagsasalita.
Bigla kong naisip at nalaman ang aking nararamdaman.
Walang pagaalinlangan kong sinabi na:
“Kenneth..mahal na mahal rin kita…simula pa lang ng una kitang Makita sa gym. Bumibilis na ang tibok ng puso ko at sa tuwing makikita ka nagkukulay rosas ang mga pisngi ko.”
Sa mga salitang binitawan ko na iyon, mas hinagkan ako ng mahigpit at winika niya:
“Marie, maaari bang maging akin ka?”
Nagulat ako sa mga pahayag niya na iyon. Kinilabutan ako dahil siya ang unang nagtanong sa akin noon. Ngunit hindi nagtagal at sinagot ko.
“Kenneth, kung pwede ay suyuin mo muna ako.”
“Oo naman Marie. Hihintayin kita.”pangiti niyang sabi sa akin. “Maraming salamat Kenneth.”
Sinabi ko agad ang tungkol sa amin ni Kenneth kay Brian. Para bang nabagsakan ng langit at lupa ang kanyang mukha. Para bang nalugmok sa paghihirap ang kanyang hitsura.
“Marie..bakit hindi mo ako hinintay? Mahal na mahal rin kita.”
Nagimbal ako sa sinabi ni Brian sa akin. Wala na lang akong nagawa kung hindi tumahimik lamang. Hindi ko naman inaasahan na ang aking matalik na kaibigan ay iibig sa akin.
Pareho kong pinayagan ang dalawa na manligaw sa akin kahit na malinaw na si Kenneth ang mahal ko. Siguro nga ay pinapaasa ko lang si Brian. Kaya lang ano ang magagawa ko? Naaawa ako sa kanya. Alam kong mali ngunit kaibigan ko siya.
Natapos ang unang taon naming sa hayskul na magulo ang isip ko. Pati ang mga kalumangayo ko ay hindi rin alam kung sino ang pipiliin ko.
Sa pagdating ng bagong taon sa hayskul ay mas tumindi ang paligsahan sa pagitan nilang dalawa. Mas marami talaga ang boto kay Kenneth dahil nga mabait na matalino pa. Bagay daw talaga kami ni Kenneth. Ngunit naaawa ako kay Brian dahil best friend ko nga siya. Ngunit ano ang gagawin ko? Sino ang pipiliin ko? Ang best friend ko ba o ang totoong mahal ko? Kahit sino sa dalawa ang piliin ko ay may masasaktan. Kahit ano ang gawin ko mayroong mawawalan. Mayroong iiyak.
Mas humihirap ang desisyon habang tumatagal at lumilipas ang mga buwan.
“Marie, maiintindihan ko naman.” sabi sa akin ni Kenneth
Nagulat ako sa sinabi ni Kenneth hindi ko aakalain na manggagaling pa sa kanya ang mga salitang iyon.
Lahat ng bagay ay magulo pa rin hanggang dumating ang Disyembre. Sa mga panahong iyon ko nalaman kung ano talaga ang kailangan ko gawin. Doon ko nalaman kung sino talaga. Hindi, simula pa lang ay alam ko na kung sino talaga. Hindi ko lang matanggap na masasaktang ang isa.
“Kenneth,..sinasagot na kita”
Nagulat si Kenneth at bigla akong yinakap. Nararamdaman ko ang mabilis na pagtibok ng kanyang puso. Para bang pinaparamdam niya sa akin na ito na ang pinakamasayang araw ng buhay niya. Disyembre 14 noon. Isang taon makalipas ang pagtatapat niya sa akin.
Kasabay ng pagiging Masaya naming ni Kenneth ay ang pagguho ng mundo ni Brian. Sinabi ko sa kanya ang tungkol
sa amin ni Kenneth. Hindi ko alam kung paano ngunit iyon lang ang tamang paraan para malaman niya ang totoo. Sinabi ko sa kanya na magkita kami sa likod ng eskwelahan. Nang magsimula kami mag-usap ay mahahalata mo sa mukha niya ang lungkot at takot.
“Brian…”
“Marie..alam ko na…kayo na ni Kenneth db?”
Nagulat ako sa sinabi niya.
“Paano mo nalaman Bry?”
“Pagmahal mo ang isang tao, aalamin mo ang lahat tungkol sa kanya Marie. Ganoon kita kamahal Marie.”
“Bry….”
“Marie hindi pa rin ako titigil sa pagmamahal sayo. Mahal talaga kita.”
Nabigla ako sa kanyang sinabi. Hindi siya natinag sa sakit na nadala ko sa kanya. Natanong ko tuloy sa sarili ko kung martyr ba talaga si Brian? O talagang sobrang minahal lang talaga niya ako? Magulo pa rin talaga ang isip ko. Ngunit ang alam ko ay mahal na mahal ko si Kenneth. Kahit ano mangyari ay ipaglalaban ko ang pagmamahalan namin.
Lumipas ang mga buwan ay mas lalong lumalalim ang pagmamahalan naming ni Kenneth sa isa’t isa. Ngunit kasabay nito ay ang pagiging busy niya lagi sa activities sa student council. Madalas ay hindi ko siya nakikita sa loob ng classroom. Pagnagkikita naman kami ay parati siyang humihingi ng pasensya sa akin.
“Marie, pasensya ka na. Hindi kita napapasaya. Sana Maintindihan mo na busy lang talaga ako.”
“Honey, naiintindihan ko naman. Huwag ka mag-alala nandito lang ako para sa iyo.”
Namula siya ng tinawag ko siya noon. Ngumiti siya at niyakap niya ako ng mahigpit. Sa kadahilanan nga na walang oras si Kenneth, si Brian ay madalas kong kasama. Nagkakaroon na nga ng masamang mga issue tungkol sa amin. Sa una ay hindi pa kapanipaniwala ang pinagsasabi ngunit habang tumatagal ay
Mas lalong tumitindi ang mga issue na ito. Nagusap kami ni Kenneth tungkol dito.
“Marie, hindi naman ako naniniwala sa mga pinagsasabi nila.”
“Honey, please wag kang maniniwala.” Umiiyak na ako ng mga oras na iyon. Para bang nanghina si Kenneth nung nakitaniya na umiyak ako sa harapan niya.
“Honey, gusto nila tayo sirain.”
“Baby, hindi naman nila tayo masisira.”
Pinanghawakan ko ang mga salita ni Kenneth. Ngunit habang tumatagal ay mas lalong tumitindi ang mga kumakalat na balita. Ito ang naging daan para mag-away kami. Ang pinakamasakit pa dito, mga kaibigan niya ang nagkakalat ng issue na ito. Sina Ben,Louise at Joshua.
“Kenneth, niloloko ka lng ng babaeng iyan!”sabi ni Ben
“Kenneth, tignan mo kasama ni Brian!” sabi ni Louise
Ikinagulat ni Kenneth ang nakita niya. Para bang nadurog ang puso niya. Sinubukan kong magpaliwanag ngunit wala na talaga.
Makalipas ang ilang linggo ay hindi pa rin kami nagpapansinan ni Kenneth. Hanggang sa isang araw ay nakita niya ako sa isang sulok umiiyak. Doon siya lumapit sa kin. Nag-usap kami.
“Marie, sorry sa lahat. Hindi na ako maniniwala sa kanila.” “Kenneth, pasensya ka na rin.”
Sa kabila ng pagkakaayos naming ni Kenneth ay ayaw pa rin sa akin ng mga kaibigan niya. Patuloy na pinapakalat nito ang issue. Na may iba akong karelasyon. Dumating sa punto na
Nagalit na si Kenneth sa kanila.
“Ang sinasaktan niyo ay ang buhay ko. Tumigil na kayo!”
Pasigaw na sinabi ni Kenneth iyan sa kanila. Lahat sila ay nagulat sa sinabi niya. Simula noon ay tinigilan na nila ako. Wala na ring lumalabas na masasamang issue tungkol sa akin simula noon. Natigil na ang lahat.
Makalipas ang ilang buwan ay sinabi sa akin ni Kenneth na aalis na siya. Mag-aaral na siya sa ibang bansa. Umiyak ako ng sobra nun. Para bang nadurog ang puso ko. Hindi ko na alam ang gagawin ko nun. Ayoko umalis siya. Pero wala akong magagawa. Gumawa kami ng pangako sa isa’t isa.
“Marie, pagtapos ng isang taon, babalik ako dito. Pagmahal mo pa ako, sabihin mo lang. Itutuloy natin ito.”
“Kenneth, nangangako ako, ikaw lang mamahalin ko.”
Niyakap niya ako ng mahigpit at hinalikan niya ang aking mga labi. Sa araw ng kanyang pag-alis ay nandoon ako. Sa may tren, nagaabang.
“Marie, hinding hindi kita makakalimutan. Mamahalin pa rin kita kahit anong mangyari.”
Napaiyak ako sa mga nasabi niyang iyon. Sumakay siya sa tren. Umandar ang tren. Hinabol ko.
“Kenneth!...Kenneth!”
Sumisigaw ako habang tumatakbo hanggang hindi ko na mahabol. Napaluhod na lamang ako at umiyak.
“hihintayin kita Kenneth…Hihintayin kita mahal ko.”
Pagkalipas ng isang taon ay bumalik si Kenneth. Pinagpatuloy pa rin naming ang pagmamahalan namin. Makalipas ang ilang taon ay heto na ako ikakasal sa kanya. Ngayong Disyembre 14, kung kelan ilang taon nakaraan ay unang beses siyang nagtapat ng pagibig sa akin.
No comments:
Post a Comment